Over bananen, banden, bekering en baby's.

Er zijn van die dagen dat er weinig gebeurd hier, maar soms zoals vandaag dan komt er best veel op je af. De morgen begon vrij normaal met lekker uitgerust uit bed komen na 8,5 uur slapen. Op de een of andere manier ben je hier s'avonds om 10 uur echt moe en heb je een flinke nachtrust hard nodig. Nadat ik zowaar 8 minuten zonder dat de verbinding uitviel Andrea over Skype had gesproken liep ik de keuken in om een lekker bakkie koffie te zetten. Ik knip het licht aan omdat het hier altijd half donker is vanwege de kleine raampjes en vrijwel direct valt de stroom uit. Dagen zonder stroomuitval zijn hier schaars dus ik maak me niet druk en warm een keteltje water boven het vuur een giet het borrelende water door een koffiefilterzakje. Net als vroeger zeg maar. Ondertussen hoor ik bij de buren de noodaggregaat aanslaan.
Het plan is om vandaag naar de akker te gaan om daar de aggregaat, compressor, pompen en ander mijnwerkgereedschap op te halen. Dit spul is bij de akker gebruikt om een waterput te maken. In dit geval ook met behulp van dynamiet. En dat is krachtig spul. 7 van die zakjes in boorgaten laten zakken en een slagkoortje erbij, een electradraadje er op aansluiten en een heel eind verderop staan en de uiteinden op een accu houden en een enorme dreun volgt. Brokken graniet tot zo'n 80 kilo worden uit de put geblazen en na 8 seconden zijn de laatste stukjes steen pas weer op aarde geland. Dit is een snelle en leuke manier om een put te maken. Anders staat er een paar maanden een ploeg mensen te hakken voor een put van 15 meter diep.
De apparatuur moet naar de Bethel Bijbelschool gebracht worden omdat de waterput daar dieper moet worden.
Na een half uur op een onverharde hobbelweg te hebben gereden slaan we op een voor mij niet te lokaliseren plek opeens linksaf de struiken in. Na 10 minuten door struikgewas en kuilen te zijn gereden komen we bij een hutje aan. Hier heeft Anco zijn prive projectje. Het stuk zanderig land van 4 hectaren is 3 jaar geleden aangekocht en doormiddel van goed rentmeesterschap is dit nu behoorlijk vette grond geworden. Zonder dat daar kunstmest aan te pas komt. Er staat hier mais, miel, rijst, aubergines pinda's en bananen. Doormiddel van een door zonnepanelen gevoede pomp wordt er water uit de put gepompt. Gratis water en gratis energie. En dat is mooi aangezien er geen water boven de grond is maar wel onder de grond en de zon elke dag hier volop schijnt! Na de eerste oogst wordt het restafval van de planten door de bodem heen geploegd. Voorheen werd het spul in brand gestoken want dat is lekker makkelijk maar dan blijft je grond schraal. Tja, als je dat nooit verteld is. Een plaatselijke familie gebruikt de grond en nu is de opbrengst dermate dat er terugbetaald kan worden van de opbrengst. Het land is natuurlijk geen kadootje. De bananenbomen staan er een beetje slapjes bij en dat zou niet nodig zijn. We hebben een echt Hollands plan: we laten het water dat uit de put gepompt wordt op het hoogste gedeelte van het land via gegraven kanaaltjes langs elke bananenboom lopen. Hoe eenvoudig kan het zijn. Na een flinke tijd stevig gegraven te hebben, belaagd door muskieten en ander ongedierte kunnen we constateren dat alle boompjes volop water krijgen. Het boertje vond het ook mooi maar zegt in al zijn wijsheid dat de geultjes na een tijdje gaan instorten en dan werkt het niet meer. We adviseren hem om in plaats van te lantefanteren regelmatig de geultjes uit te diepen. Tja...
Hierna laden we de spullen op om ze naar Bethel te brengen. Aangezien het aggregaat zo'n 1000 kg. weegt wordt hij met een takel de boom in gehesen. Vol bewondering zie ik het boertje razendsnel met de zware kettingtakel in een hand hoog de boom in klimmen. Dat doe ik hem niet na. Even later hobbelen we met onze zware vracht op de zelfgemaakte aanhanger de bush door naar de doorgaande weg naar Koutiala. Als we even later de weg opdraaien kijkt Anco in de spiegels en mompeld iets van 'panne en pneu' ofwel; een van de 4 banden van onze aanhanger is lek. Zeker een boomstronkje geraakt. En daar sta je dan op een lange weg in de 'middle of nowhere' met je spul in de hitte.
De band is compleet aan flarden en de reserveband is er kennelijk door iemand afgehaald. Even Olivier bellen of hij een band kan regelen. Even later beld hij terug dat de reserveband die op de compound staat ook lek is. Ondertussen takelen we met het olie krikje de aanhangwagen omhoog en halen we het wiel eraf. De bladveren duwen de as zover omlaag dat hij de grond raakt dus die trekken we met een spanband ook maar omhoog. Met een slakkegangetje vervolgen we op 3 aanhanger wielen de weg.
Onderweg komen we en hoop mensen langs de weg tegen. Vanuit een diepe greppel langs de weg zijn vrouwen emmertjes zand naar boven aan het sjouwen. Dit zand verkopen ze aan anderen die het gebruiken voor het bouwen van een stenen huis. Even later zie ik weer een vrouw met een kind op haar rug. Op zich is dat niet heel bijzonder want er zijn haast geen vrouwen en meisjes die er niet een dragen. Maar deze had een blank kind op haar rug. Als we dichterbij komen zien we dat het een roodverbrand albino kind is. Vrij zeldzaam en ze kunnen zoals blijkt niet goed tegen de zon. Aan deze albinokinderen wordt door medicijnmannen die hier nog steeds actief zijn grote krachten toegekend. Het gebeurd daarom nog steeds dat deze baby's voor veel geld aan de medicijnman wordt verkocht die er vervolgens handel mee drijft. Het behoefd denk ik verder geen uitleg wat er verder met dit kind gebeurd maar het kind dat wij zagen mag van geluk spreken dat het weliswaar enigszins verbrand nog levend op de rug van zijn moeder hing.
Even later gaat de telefoon en een enthousiaste Steven hangt aan de lijn. Steven is een Amerikaanse arts die hier ook aktief is en de afgelopen dagen met Ewien op pad geweest om getuigenissen te filmen. Ewien, de vrouw van Anco maakt zich hier verdienstelijk met het maken van voorlichtingsfilms en foto's om de plaatselijke bevolking voorlichting te geven over hygiëne en het voorkomen van ziektes. Maar ook promotie van het werk dat hier gedaan wordt richting het thuisfront in Nederland.
Afgelopen dagen dus op pad geweest om mensen die bekeerd zijn tot het Christelijk geloof te interviewen. Nu had een jonge jongen die van deze blanke mensen gehoord had het huis van Steven via via weten te vinden en klopte aan. "Ik zoek Jezus"; zei hij nadat Steven opendeed. "Dan ben je aan het goede adres" was het antwoordt en hem werd de rest van de dag alles verteld over Die Jezus die hij zocht. Eenmaal op de missiepost aangekomen blijkt dat de elektra het weer doet en kunnen we om half 5 s'middags ons middagmaal gaan gebruiken.
Ewien verteld dat Steven vanochtend nog langs was geweest nadat hij bij een begrafenis was geweest. Huilend vertelde hij dat hij zo enorm veel kleine hoopjes grond had gezien daar. Allemaal kinderen die misschien maar 1 of 2 jaar zijn geworden. Geen mooie steen of zelfs ook maar een kaartje met een nummer erop. Alleen een hoopje grond.
Ebola is erg maar de kindersterfte hier is een drama dat niet in het nieuws komt maar vele malen groter in omvang is. Ewien besluit om daar volgende week een reportage van te maken.
Deze avond hebben we heerlijk dobberend in het zwembad de dag zitten evalueren. Jaja, een zwembad. Bij een van de missiehuizen hier hebben de Amerikanen een paar jaar geleden een zelfbouwzwembad neergezet. De zendelingen zijn hoewel dat niet se bedoeling was al na een jaar met hun jonge gezin weer naar de VS vertrokken. Het vergt veel aanpassing, zelfopoffering en een vaste overtuiging van je roeping om het comfortabele Westerse leven achter je te laten en in een land als Mali te gaan wonen. Het hebben van een collectief zwembad is hierbij een pleister op de spreekwoordelijke wond.
Toch maken wij er dankbaar gebruik van en zo komt het dat ik vanavond heerlijk in het water lag en naar de overweldigende sterrenhemel keek. De enorme vleermuizen die hier overal in de bomen zitten komen regelmatig vlak over mijn hoofd langssuizen om een slokje zwembadwater in hun vlucht mee te pakken. De Papajabomen langs het zwembad zien er zo heerlijk on-Hollands uit in het schemerdonker en de krekels doen ook weer hun partijtje mee. Ondertussen denk ik aan die mensen die ik afgelopen tijd hier mee mocht maken in hun strijd om wat bij te verdienen. De gezinnen die niets anders hebben dan een klein hutje met een rek ervoor met wat wijnflessen met benzine erin die ze voor een paar cent boven de pomp prijs verkopen. De jongens op de ezelkar die dagelijks 47 km. verderop stookhout halen om dat de volgende dag en weer 47 km. verder in Koutiala voor omgerekend in totaal 5 Euro te verkopen. Maar voordat ze de stad inkomen moeten ze bij de wegversperring voor de stad 2 Euro tol betalen. En dat elke dag opnieuw, week in week uit diezelfde route zonder zicht op promotie, een nieuwe Golf 6 van de zaak, opslag of een gouden handdruk na zoveel jaren trouwe dienst of wat dan ook. Maar toch is er hoop voor hen; zoals die jongen die aanklopte en vroeg waar hij Jezus kon vinden. Die hoorde van een Boodschap die alle verstand te boven gaat. En daar doen ze het voor; artsen, zendelingen en al die anderen die hun land en luxe verlieten om gehoor te geven aan de roepstem van hun Meester; ga er opuit om ze aan Mijn tafel te brengen, want er is nog steeds plaats.
Dit hier mee te maken doet wat met je. En het is dan zaak om er biddend mee om te gaan hoe je hier je verantwoordelijkheid in neemt.