Laatste dagen in Mali.

Op dit moment heb ik even de tijd om weer wat te typen. Liever had ik met de anderen meegegaan vanochtend vroeg maar ik voelde me vanochtend behoorlijk ziek. Nu gaat het wel weer en ik hoop zo weer naar Bethel te gaan.
We hebben weer een hoop beleeft afgelopen dagen.
Om te beginnen zijn we afgelopen weekeind naar Segou geweest. Onderweg mocht ik rijden en dat is een vrij inspannende bezigheid. Er zijn geen snelheidbeperkingen dus je mag zo hard als je zelf wil of dat de weg toelaat. De asfaltweg is ooit door de Chinezen aangelegd en is van een kwaliteit die niet onderdoet voor de rest van de rommel die ze exporteren. Op de meest onverwachte plekken heb je grote en kleine gaten on het wegdek zitten. De kleine daar ga je wel overheen maar de grote moet je ontwijken. Daar rij je zeker je auto op kapot. Aangezien het toch een uur of 2 rijden is houden we er behoorlijk de gang erin. 110 tot 120 km p/u meestal. Anco vind het maar langzaam gaan maar die heeft hier ook meer ervaring. Ondertussen moet je de ezelskarren, loslopend vee zoals koeien, geiten, schapen en honden zien te ontwijken. Alles kleiner als een flink schaap moet je niet voor uitwijken. Dat is te gevaarlijk. Die moet je dan maar op de bullbar nemen. Op een gegeven moment wordt ik met hoge snelheid ingehaald door een klein autootje die net voor mij blijft rijden. En dan zie ik het gebeuren: een klein ventje laat een aantal geiten de weg oversteken. Het autootje voor mij probeert ze nog te ontwijken maar raakt met zo'n 120 km p/u een flink beest. Die vliegt een behoorlijk eind door de lucht en ondertussen laten we verschillende onderdelen van het beest los. Dood blijft het liggen. Het geitenhoedertje staat met grote ogen naar het gebeuren te kijken. Waarschijnlijk zal er thuis wat voor hem zwaaien. Even later staat de eigenaar van het autootje de schade op te nemen. De bumper zit flink in elkaar. Een bullbar is hier geen gadget op je auto blijkt maar weer. Eenmaal in Segou aangekomen zoeken we de de Amerikaanse arts op die hoofdzakelijk in de bush werkt. Hij heeft een mooi huis in die plaats en op de binnenplaats zat er een aap in een boom. Dat was zijn huisdier. Echt een grappig beest. Nadat we ons op het dakterras in de schaduw hadden geïnstalleerd kwam het beest gezellig bij ons zitten. Om de een of andere reden had hij gelijk al een hekel aan Ewien want hij deed een bliksemsnelle uitval naar haar en zette zijn 4 hoektanden in haar voet. Gelukkig was de aap ingeënt tegen Rabiës.
Nadat hij uit mij hand had gedronken en mijn arm had ontdaan van niet aanwezige luizen vond ik het wel leuk om het beest door mijn zonnebril te laten kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen want hij greep direct mijn bril en liet mij niet meer in de buurt komen. In no-time had hij mn nep Rayban die ik ooit voor 7 euro in Turkije had gekocht volledig gesloopt. Hij was niet meer te redden en ondertussen heb ik voor het enorme bedrag van omgerekend € 0,90 een nieuwe gekocht op de plaatselijke markt.
Doorgereden naar Arjan en Roos de Waaij. Zij zijn na een taalstudie in Frankrijk hier onlangs in Segou aangeland waar zij met een team hier het evangelie gaan brengen. Na van een heerlijke maaltijd te hebben genoten hebben we met het hele team en de 9 kinderen een geweldige gebeds en praise avond. Speciaal wordt er voor de kinderen gebeden waar de homeschool maandag weer begint. Aan het eind van de avond wil Anco door het donker de 2 uur naar huis gaan aanvangen. Dat is een behoorlijk risicovol plan aangezien de zojuist omschreven weg ook niet verlicht is en de beesten er dan ook lopen. Gelukkig mogen we blijven slapen. Ik wordt ondergebracht bij een gezin met jonge kinderen. De volgende morgen doen we het ontbijt on het donker omdat we weer eens geen stroom hebben.
Op Bethel hebben we ondertussen alles klaar gemaakt voor de komst van onze container. Hij gaat nu echt komen! Dat hebben we al vaker gedacht en ik zal je het vermoeiende verhaal van corrupte douaniers,een kapotte vrachtwagen, falende computers, miscommunicatie en frauduleuze ambtenaren besparen maar woensdag stond hij er dan toch echt: de container waar we al 2 weken op wachten. Niet dat we al die tijd niks hebben gedaan hier maar het was wel de hoofdrede dat Anco en Ewien uit Senegal hierheen gegaan zijn.
Met man en macht hebben we bij het ziekenhuis en bij Bethel het ding leeggehaald en het is onvoorstelbaar wat er in zit. 100 zonnepanelen met bijbehorende accu's en een paar 1000 liter accuzuur. Een MF trekker, een compleet geisoleerd dak van 250 m2 voor Bethel, een paar kuub medicijnen, couveuses, gereedschap, persoonlijke spullen voor fam de Waaij, heel veel 2de hands computers en servers en nog veel meer. In de enorme hitte hebben we alles uitgeladen en de sfeer zat er goed in totdat we een zeer ernstig bericht krijgen: dinsdag hadden we al te horen gekregen dat een team van journalisten een paar ambtenaren en de directeur van De Hoop kliniek in Guinee vermist waren nadat ze op Ebola-preventie bezoek waren in een dorpje in de bush. De Hoop kliniek is ook een project van Cama/CMA en iedereen hier kent Moise de directeur. Andrea is er in april ook geweest en heeft zoals iedereen veel respect voor deze oprechte Christen die zijn hele leven al dienstbaar is voor zijn zieke medemens. Nu krijgen we te horen dat het hele team van 7 man omgebracht is. Veel mensen in Guinee zijn er van overtuigd dat 'het Westen' de Ebola naar Afrika heeft gebracht om de Afrikaanse populatie te laten dalen. Als je als zieke door die artsen meegenomen wordt kom je zeker niet levend terug is de opvatting. Dus hebben ze het Ebola preventieteam al eens bekogeld met stenen.
Nu is Moise en zijn team door de dorpelingen vermoord en laat hij een vrouw en kinderen hier achter. Zijn strijd hier is ten einde en hij mag nu bij zijn Vader en Zender zijn die hij altijd zo lief heeft gehad.
Zo eindigt een dag die zo vreugdevol begon.
We gaan nog tot laat door en moeten vanwege vermoeidheid en een naderend onweer op een gegeven moment stoppen met het leggen van de stalen dakbalken. Er wordt besloten om de volgende dag om 5 uur op te staan zodat we misschien het dak er wel op krijgen want we moeten die dag ook naar Dakar in Senegal vertrekken. Een rit van zo'n 22 uur over vaak slechte wegen staat voor de boeg. We zullen 1 of 2x overnachten.
Ik ga maar eens naar De Bethel Bijbelschool toe. Ik ben weer redelijk fit en ze hebben mn hulp hard nodig.
Wordt vervolgd vanuit Dakar!