terwijl we op de container wachten

Dat was een opmerkelijke manier van nachtrust houden; terwijl die kerel van de moskee verschillende keren mij uit de slaap hield met zijn veel te harde Aloeaaaaaaaah Akhbarrrrrr!!!! Leek het wel of de ezels uit het dorp op hun buurt hem collectief antwoordde met hun gebalk. Tel daar het gekraai van de hanen en het vrij dunne matje waar ik op lag bij op en je heb een idee hoe fris en fruitig ik de dag begon. Maar de setting hier is zo puur en onvervalst Afrikaans dat je het er graag voor over hebt. We zijn dus afgelopen maandag en dinsdag tussen de werkzaamheden door hier echt de toerist aan het uithangen in de Dogon vallei.
Mijn buikje rammeld als ik verwachtingsvol aanschuif aan het ontbijt. De vrouwen uit het dorp hebben hun best gedaan: een soort groot uitgevallen versgebakken poffertjes liggen mij verleidelijk aan te staren vanuit een nepzilveren bakje. Na de eerste hap informeer ik dan toch waar ze van gemaakt zijn. Dat is snel uitgelegd. Men neme de pluim van de in mijn vorige blog beschreven Miel of Mille plant en stampe deze korrels tot meel in een houten bak. Lenge deze poeder aan met wat (naar ik hoop gefilterd) water en je heb het beslag van deze lekkernij. Niet meer, gelukkig ook niets minder. Maar dat kan ook niet;) Gelukkig stond er een zakje kristalsuiker op tafel en dat maakt het nog enigszins smaakvol. Maar het voldoet aan het basisdoel van voedsel en dat is voeden dus mij hoor je niet klagen. Ook lagen er wat stokbroodjes, ik zocht vergeefs naar beleg dus doopte ik net als mijn reisgenoot Olivier het brood in mijn oploskorreltjesflauwebak-koffie....
Op naar de bijenkorf- huisjes.
Nadat we als een soort berggeit de huisjes bereikt hebben moet ik erkennen dat ze er toendertijd wel over nagedacht hebben; hoog en droog staan ze daar. Droog omdat de rotswand een enorm eind oversteekt over een breedte waar zoals door onze gids verteld een dorp met 600 inwoners compleet onder schuil gaat. Zo blijft het leem van de hutjes goed intact. Verschillende huisjes zijn versiert met slangentekens en vodoo-achtige beschilderingen. Het Animisme is hier nog springlevend en wordt door de lokale bekeerlingen van de RK-kerk die hier al bijna 100 jaar actief is nog handig gecombineerd met hun pas verworven geloof. Na een flinke wandeling met een enorme drom kinderen achter ons aan komen we in het volgende dorpje. Daar heb ik vrijwel de gehele tijd 2 kinderen aan elke hand op sleeptouw die me heel de tijd vragend aankijken en onverstaanbare smeekbede's tot de blanke 'Godheid' opzenden. Op een rustig moment pak ik een MC-Donalds Happy-meal achtig speeltje uit mn tas en geef het aan een klein meisje. Direct stormt er een hele drom kinderen op het kleine wicht af en even later rent een grotere jongen er triomfantelijk met het prul vandoor, het meisje erbarmelijk huilend achterlatend. Stomme actie van mij.... Nog zoiets trouwens; bij het zendstation van Bandiagara laat ik mooie filmpjes aan de kinderen zien op mijn Iphone S6. Een man die mijn vader had kunnen zijn laat triomfantelijk zijn versie zien en neemt plotseling gehaast op. Mompelt wat door het ding en hangt op. Ik meende toch echt een zwaar gedateerde digitale camera gezien te hebben. Nog maar eens kijken en navragen (in mn zeer gebrekkige Frans) "dus je kan hiermee bellen"; vraag ik. Bevestigend knikt de grijsaard. Ik onderzoek nogmaals het 'wonderapparaat' en komt tot de beschamende conclusie dat de man met zijn oude fototoestel (want dat was het gewoon) probeerde uit mijn schaduw te treden. Uit de schaduw van de Iphone-6S-dragende blanke rijke jongeling...
Vandaag naar het ziekenhuis van Koutiala geweest. Een prachtig voorbeeld van de vrijgevigheid van Amerikaanse Christenen. Een waar dorp waar nagenoeg alle operaties mogelijk zijn. Anco controleert de zonne-energie systemen en informeert naar het functioneren van de overige techniek. Hij heeft hier bijna een jaar aan gewerkt en heeft het onderhoud hiervan aan plaatselijke jongens overgedragen die hij persoonlijk opgeleid heeft. Dat geeft hoop voor de toekomst; jezelf overbodig maken.
In de hal van het ziekenhuis komt er ineens een blanke man op ons af. Dat valt enorm op als je hier alweer even ben, er zijn hier in Mali namelijk ongeveer net zoveel blanken als pinguïns in de woestijn. Het is een Amerikaanse chirurg die zich geroepen voelt om hier in Mali zijn prachtige beroep uit te oefenen in plaats bakken geld te verdienen in de VS. Ik wist dat engelen wit waren...
We worden uitgenodigd morgenavond bij hem thuis te eten.
Terwijl we zo staan te praten voel ik opeens iets aan mijn hand; een klein ventje heeft mijn hand vastgepakt en kijkt me glimlachend aan. Tenminste, hij probeert te lachen maar doet het vooral met zijn ogen. Rondom zijn mond en de plaats waar een kin behoord te zitten zit een diep litteken en zijn kin lijkt wel geheel afwezig te zijn. De arts verteld dat het ventje onlangs hier geopereerd was aan een enorm kankergezwel dat op zijn kaak zat en uit zijn mond groeide. Hij toont me de afzichtelijke foto van voor de operatie en verteld dat hij met de operatie de kaak niet heeft kunnen sparen.
De arts die een nieuwe onderkaak kan construeren is op dit moment niet in het land en komt pas maart volgend jaar hier weer heen. Zolang kan de jongen niet in het ziekenhuis blijven. Naar een oplossing wordt nog gezocht.
S'middags bezoeken we nog een kleine kliniek in Baramba een half uur verderop. Daar is met spullen van Stichting Hand een elektrische installatie aangelegd die gevoed wordt door zonnepanelen op het dak. Hier maken we foto's voor de rapportage naar de sponsor en checken we of alles goed is aangelegd door de jongens die Anco heeft opgeleid. Op de kraamafdeling nog even baby's wezen kijken en op de terugweg een jong moedertje naar het grote ziekenhuis van Koutiala vervoerd met een te vroeg geboren kindje. Ondertussen druk telefoneren met de contactpersoon in Bamako voor onze 40 voets container met spullen. Volgens de computer moet hij er staan maar volgens ons mannetje staat hij er niet. Het wordt ondertussen nijpend of we ons schema gaan halen van werkzaamheden die gepland staan. Ook zit er een nieuwe versnellingsbak in die nog gemonteerd moet worden in de Toyota Landcruiser waar we aankomend weekeind mee naar Senegal moeten. Morgen nog maar eens iemand naar de douane sturen. Vanavond zijn we langsgeweest bij een Amerikaanse Koreaan en zijn gezin die als chirurg verbonden is aan het ziekenhuis van Koutiala. We hebben daar met alle Westerse artsen en verplegend personeel een gebedsbijeenkomst. Alle zorgen werden voor God neergelegd maar ook werd er voor alle mooie dingen gedankt. Die gebeuren hier zeer zeker ook! Daarna nog even lekker verder gekeuveld over de huiselijke in's en out's van het missionaire werk zoals homescholing, heimwee, levensveranderende beslissingen en cultuurverschillen. Onze gastheer die een kundig chirurg is verteld dat hij net nieuwe instrumenten heeft binnengehad om bijvoorbeeld een onderkaak uit een rib te maken. Hij wil het ventje dat ik ontmoette vanmiddag opereren zodat hij weer een kaak heeft. Zo ziet hij er weer heel wat beter uit en kan hij gewoon eten in plaats van pap naar binnen te gieten. Terloops wordt er nog opgemerkt dat er een nieuw gebouw binnen 5 jaar bij het ziekenhuis hier moet komen dat aan Westerse maatstaven moet voldoen. Compleet met operatiekamers en cleanrooms. Gezocht wordt naar iemand die dat bouwproces kan begeleiden. Lijkt het nou zo of zitten ze me te polsen of ik er wat voor voel?....